رهگذر کوی دوست

یه خانوم دکتر با معرفت عکس صحن امام رضای مهربون را گذاشته بود و اینو نوشته بود:

“وقتى محبت كسى به دلم ميافته
مراقبت ازشان وجايگاه اون به ميزان ارزش وبزرگی اون
شخص كارمهمى ميشه …
هميشه يك دغدغه خيلى بزرگى داشتم كه اگه محبتمو به
بزرگان عيان كنم حق ندارم دست از پا خطاكنم …
وبه خودم ميگم يا عيان نكن يا خطا نكن!
ولى حقيقتا اين صحن و سرا همواره بهشتى است براى
خسته دلان خسته ازخطا!
زاد روزش عزيز است…”

محبت داشتن، به کسی که اینجا از بهترین نوعش اسم برده شده، محبت به امام معصوم و هر نوع محبت مشروع دیگه ای، نیاز داره به دونستن یسری ادابی!

بقول معروف (سرمشق خوشنویسی): ادب آداب دارد! و انسان اگر بخواد بجایی برسه، که منظور از بجایی رسیدن، همون گوهر انسانیته، یعنی بجایی برسیم که خدا ما رو برای اون مقام داره تربیت میکنه، حتما باید اداب دان باشیم…و گرنه “چوب الف بر سر ما هست” چه بخواهیم چه نخواهیم، باید آداب را یاد بگیریم و گرنه تا خود برزخ، این اموزش با ما هست…پس بهتره، قدر اون محبتی که تو دلمون هست را بدونیم: محبت بخدا یا هر محبتی که خدا تاییدش کرده! این محبت میتونه به تلاش ما ضریب بده، و ما را به محبوبمان نزدیکتر کنه! و البته اون تلاشی رضایت محبوب را جلب میکنه که صادقانه و همراه با ادابش باشه.

پس یاد بگیریم این آداب قشنگ رو…شاید ما هم بجایی رسیدیم…

و البته بقول خانم متولیان: قلب مومن لای دوتا انگشتای خداست، پس از خدا بخوایم قلبمون و محبتش، جایی گیر نکنه که رزق ما نیست!