رهگذر کوی دوست

#حضرت_خدیجه

#بازنشر

💠 خانه حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها

🔻در سال 281 هجری ابوالحسن ضراب، به مکه مشرف می‌شود، (امام زمان علیه السلام به روال طبيعی 25 ساله بودند) ابوالحسن ضراب که همراه قافله‌ای از اصفهان آمده بودند، خانه‌ای براي ايام حج اجاره می‌کنند، که خانه حضرت خديجه بوده است، اين خانه دو طبقه بوده، طبقه بالا حضرت ساکن بودند و طبقه پايين آن را به خاطر اينکه کسی حساس نشود اجاره می‌دادند.
🔹 (حضرت خديجه سلام الله عليها دو خانه داشتند، تا اینکه به امام رضا می‌رسد و تا زمان امام رضا می‌گفتند: دارالخديجة. به اهل بيت ارث می‌رسيد و از زمان امام رضا دو اسم پيدا می‌کند: يکی دارالخديجة، يکی دار الرضا. تا امام عسکري علیه السلام. بعد ديگر دراختیار حضرت قرار می‌گيرد) ابوالحسن ضراب اصفهانی می‌گويد طبقه پايين آن را برای ایام حج و مدتی بعد از آن کرایه کردیم. (برای آگاهی از داستان ر.ک: کتاب میهمان آفتاب از موسسه دارالهدی که این تشرف را از شیخ طوسی وسید بن طاووس نقل کرده است)
🔸 اهل البیت به اموال حضرت خديجه افتخار مي کردند، شوخي نيست. اموال را نگه می‌داشتند، و در آن زندگی می‌کردند. چقدر روي صدق اين اموال تهيه شده است و مانده است که دوازده امام يکي يکي اين ها را نگه می‌داشتند! چقدر پاک! چقدر زلال! و اهل بيت خوشحال می‌شوند که شيعه از ام المؤمنين، حضرت خديجه سلام الله عليها ياد کند.
‌ ‌‌ ‌
┄┅═✧❁ااا❁✧═┅┄
🔺 کانال رسمی حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری:
🔘 @nasery_ir

‌ ‌
‌ ‌

#بازنشر 

✏️ تو با شناخت ارزش خودت و با مقايسه‌ى محرّك‌ها و مؤثرهايى كه تو را هميشه راه مى‌اندازند و شاد و يا رنجور مى‌كنند، با قدر و ارزش خودت، در برابر كشش‌هاو حالت‌هاى طبيعى خودت مى‌ايستى و حساب مى‌كنى كه چرا خودت را براى اين‌هايى كه براى تو بوده‌اند، فدا كرده‌اى و چرا از صبح تا شام، به‌خاطر آدم‌هايى مثل خودت و يا دنيايى پايين‌تر از خودت، دويده‌اى!

✏️ …خودشناسى؛ يعنى اين‌كه تو با اين استعداد و امكان، چرا به‌خاطر دنياى بى‌جان و يا آدم‌ها و فرعون‌ها و طاغوت‌هايى كه مثل تو هستند، سوخته‌اى و ساخته‌اى!

✏️ تو خودت را با تأثيرى كه از هر چيز احساس مى‌كنى، اندازه بگير و مقايسه كن، كه اين چيز، ارزش اين تأثير را داشته و يا جهل و غفلت تو، او را بزرگ كرده است؟!

✏️ اگر تمامى آنچه را كه همه‌ى آدم‌ها در طول تاريخ به‌دست آورده‌اند و اگر تمامى ثروت و قدرت و رفاه و لذّتِ تمامى آن‌ها را، تو به تنهايى صاحب شوى، بدان، اين همه از تو كوچك‌تر و بى‌ارزش‌تر است، كه تو يك لحظه‌ات را براى آن فدا كنى! اين‌ها همه، براى تو و به‌خاطر تو بوده‌اند و سزاوار نيست كه تو عمر خودت و وجود خودت را براى آن‌ها بگذارى!

📄 برشی از کتاب
📚 نامه‌های بلوغ

#تربیت

▫️ #عین_صاد | 

زمين
در دفتر خاطراتش
نام روزهایی كه
حالش خوب بود را
بهار گذاشت…

خونه تکونی، از رسم های قشنگ ایرانی برای پیشواز سال نو هست…

تکوندن گرد و غبار  از فضای خونه…

شستن و رفتن و روبیدن…

نو شدن و نو پوشیدن…

دور انداختن لوازم بی مصرف و کهنه…

ولی اینکه پایان سال 1403 و شروع سال جدید،

همزمان با روزهای نورانی ماه مبارک شده،

فرصت خوبی برای دل تکونی هست.

هم ماه رمضان المبارک و فرصت روزه داری و همنشینی با کلام الهی،

خود بهترین راه برای رفت و روب دل و ذهن انسان هست.

هم روزه باعث تقویت اراده و نفس آدم…

گویا به امید خداوند

سال جدید را حقیقتا میتونیم

با روحی سبک

و ذهنی که از یادهای بی برکت و بی خیر و خیال های بی نور، خالی شده،

و قلبی که از یاد خدا و نور قران پر شده

آغاز کنیم…

این بهترین فرصت برای شروع و هدفگذاری و برنامه ریزی هست…

با دلتکونی و حذف خیلی از لوازم اضافه ی دل و همچنین ادمای اضافی زندگیمون،

وارد سال جدید بشیم.

خانه در زبان عربی چند معنا دارد.
مسکن است، به اعتبار محل آرامش بودن و سکنی گزیدن.
بیت است، به اعتبار محل استراحت و بیتوته کردن.
دار است، به اعتبار حلقه زدن و دائره نشستن در کنار هم.
منزل است، به اعتبار نزول و فرود انسان در آن.
و معنای “مسکن” و “بیت” و “دار” و “منزل”  در نام حسین متجلی می‌شود.
که این حسین است که ما را بر یک سفره، یک عشق و یک محبت گرد هم می‌آورد، پس او “دار” ماست.
و این حسینیه و خیمه‌گاه اوست که محل بیتوته ماست، پس او “بیت” ماست.
و این کربلا و هیئت و موکب اوست که محل نزول و فرود شیعیان و دوستدارانش است، پس او “منزل” ماست.
و این نام و یاد و ذکر اوست که ما از کودکی با او انس و الفت گرفته‌ایم، پس او “مسکن” ماست، همان مسکن مالوف و مانوس…
آری “حسین” همه‌ی دارایی ماست.
خانه‌ات اباد “حسین.”

صلی الله علیک یا اباعبدالله
#به_قلم_خودم
#شب_جمعه

رفتن و روانه شدن

همیشه با ماست

از موقعیتی به موقعیت دیگر

بین دو انتخاب

هنگام تردید میان دو راه، دو تصمیم

با ماست که انتخاب کنیم به کدامین راه برویم

گاه فکر میکنیم

که رفتن بسوی خدا سختترین کار است

اما ما از میان همین انتخابها به سمت خدا می رویم

اگر راهی که گزینش میکنیم

راه خدایی باشد، رضایت خدا در آن باشد، خدا آن را بپسندد!

ما همیشه مسافریم!

ولی مهم این است که همیشه مقصد ما خدا باشد!

وإنَّ الرّاحِلَ إلَيكَ قَريبُ المَسافَةِ؛ همانا مسافر به‌سوی تو مسافتش نزدیک است.

دعای ابوحمزه ثمالی

هر نفس آواز عشق می‌رسد از چپ و راست
ما به فلک می‌رویم عزم تماشا که راست
 
ما به فلک بوده‌ایم یار ملک بوده‌ایم
باز همان جا رویم جمله که آن شهر ماست
 
خود ز فلک برتریم وز ملک افزونتریم
زین دو چرا نگذریم منزل ما کبریاست
 
گوهر پاک از کجا عالم خاک از کجا
بر چه فرود آمدیت بار کنید این چه جاست

آرامش و شادی حقیقی قلب “ما”
در رها کردنِ
بود و نبودها
گاه و بیگاه‌ها
شدن‌ها و نشدن‌ها
رسیدن‌ها و نرسیدن‌ها
دیدن‌ها و ندیدن‌ها
شنیدن‌ها و نشنیدن‌ها
گرفتن‌ها و نگرفتن‌ها
دادن‌ها و ندادن‌ها
.
.
.
و
در پیوند همیشگی با خداست.
فرصت رمضان و همنفسی با پروردگار را از دست ندهیم…
يَا حَبِيبَ مَنْ تَحَبَّبَ إِلَيْكَ وَ يَا قُرَّةَ عَيْنِ مَنْ لاَذَ بِكَ وَ انْقَطَعَ إِلَيْكَ‏
ای محبوب آن‌که به تو دوستی ورزید، ای نور چشم کسی که به تو پناه آورد و برای رسیدن به تو از دیگران گسست‌!
فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی

خیالِ رویِ تو در هر طریق همرهِ ماست
نسیمِ مویِ تو، پیوندِ جانِ آگهِ ماست...

کوتاهنوشت

به قلم خودم