هله! ای نسیم رحمت…
سحرگاهان اردیبهشتی گیلان، حال و هوای عجیبی دارد. هوایی که معطر از شمیم شکوفه‌های پرتقال و گلهای محمدی، عطر شبدرهای وحشی و سبزه‌های باران خورده از رگبار شبانه است، آسمان شبی که در دامن پرستاره‌اش کهکشان راه شیری به وضوح خودنمایی می‌کند، نوای دل انگیز بلبلان و صدای جیرجیرکها که تا صبح دل به دل هم داده‌اند، حتی صدای قورباغه‌هایی که در دل شالیزارها تا خود صبح از صدا نمی‌افتند و نسیم معطری که از لابلای برگهای درختان چنار به نرمی می‌گذرد و نوای عرشی اذان صبح موذن زاده را بر جانها می‌نشاند. این صحنه‌ی جانفزا و ناب، بی گمان، تلنگری است برای قلبی که راه آسمان را می‌شناسد و از این همنوایی طبیعت در تسبیح خداوند، جا نمی‌ماند.به گونه ای که او نیز خود را تکه ای از این جورچین زیبا می بیند و زبان به تسبیح و تقدیس پروردگارش می‌گشاید و همنوا با ساکنان طبیعت، به ذکر پروردگارش مشغول می شود. آنقدر در این منظره و صحنه‌ی زیبا، رحمت الهی و لطافت رحمانی، ظهور و بروز دارد که هرکس از این رهگذر خود را در مقام حضور پروردگارش نبیند، بی‌شک از گروه غافلان و محرومان خواهد بود.
همانطور که این صحنه‌ی بدیع بنا بر مقتضای طبیعت، ماندنی نیست و از فصلی به فصل دیگر متغیر است، جلوه رحمت خداوند نیز، همیشه به این شکل و با حواس ظاهری، قابل دیدن و حس‌کردن نیست؛ بلکه رحمت الهی گاهی در قالب نفحات الهی خود را نشان می دهد. روایت نورانی منقول از وجود نازنین حضرت رسول به خوبی ترسیم‌کننده ماهیت نسیم رحمت الهی است: «إنّ لِرَبِّکُم فی أیّامِ دَهرِکُم نَفَحاتٍ، فَتَعَرَّضُوا لَهُ لَعَلَّهُ أن یُصِیبَکُم نَفحَةٌ مِنها فلا تَشقَونَ بَعدَها أبدا: همانا از سوى پروردگار شما در طول عمرتان نسیم‌هایى مى‌وزد، پس خود را در معرض آنها قرار دهید، باشد که نسیمى از آن نفحات به شما بوزد و زان پس هرگز به شقاوت نیفتید.» همین کلام حضرت رسول به خوبی نشان می دهد که نفحات و نسیم‌های رحمت الهی، نه از جنس امور محسوس؛ بلکه از نوع فرصتهای معنوی، حال عبادت، شوق هم صحبتی با خداوند و حال روحی مناسب برای انجام اعمال صالحه است. انسان برای درک این نوع از رحمت‌های الهی، باید باطنی بیدار، ضمیری روشن و ذهنی هوشیار داشته باشد. صاحب روحی باشد که با مناجات و انس با پروردگارش، صیقل خورده و زلال شده است. جانش با کلام خداوند، تطهیر شده باشد و با قلبی بیدار، سر بر سجاده گذاشته و همنوا با عالم هستی، یارب یارب کند. او باید در طول شبانه روز مراقب و نگهبان خیال و فکر و نگاه خود باشد تا رهزنان پیدا و ناپیدا فرصتهای او را به یغما نبرند و غارت‌زده رهایش نکنند.
فرصتهای معنوی که خداوند در ماههای قمری رجب، شعبان و رمضان برای بندگان خود تدارک دیده، از جنس همین نفحات و رحمات الهی است. خداوند رحمان نه تنها فرصت را در اختیار بندگانش قرار داده‌؛ بلکه زاد و توشه را هم برای آنها تدارک دیده است و از روی فضل و کرم خود، زمان میهمانی را هم مشخص کرده و راههای رسیدن به جایگاههای برتر را هم به بندگانش نشان داده است. انقدر نوع و جریان رحماتی که در این سه ماه جاری و ساری است و برای اهلش قابل درک است، جنس متفاوتی دارد، که هرکس خود را طالب آن نشان داده و مشتاق بهره از آنها باشد، می‌تواند به راحتی از آن بهره بگیرد و خود را در مسیر سیلان عنایت پروردگارش قرار دهد.
فرصت معنوی ماه شعبان و مناجات معروف شعبانیه، از بارزترین نوع نفحات الهی است که از جایگاهی عظیم نزد عرفا و سالکان طریق حق برخوردار است. مرحوم میرزا جواد ملکی در کتاب شریف مراقبات به مناسبت ماه شعبان بیاناتی دارد، از جمله اینکه می‌گوید: برکت هر ماهی به عظمت دعاهای وارده در آن است و مناجات شعبانیه از غرر ادعیه شیعه است که نشان می دهد این ماه در مقام و مرتبه در کجا قرار دارد. رهبر کبیر انقلاب، امام خمینی رحمت الله علیه نیز، نگاهی ویژه به این مناجات داشته است و آن را ادب نامه‌ای می‌داند که می‌تواند به انسان یاد بدهد که چگونه با پروردگارش مناجات کند، و ‌آن را مناجاتی می‌داند که اگر انسان دنبال آن را بگیرد و در آن فکر بکند، انسان را به یک جایی می‌رساند.
پس انسان آ‌گاه و عاقبت‌نگر، همواره مترصد فرصت است و وقت را مغتنم می‌داند؛ زیرا به خوبی واقف است که بنا بر فرمایش حضرت امیر علیه السلام:«فرصت مانند ابر از افق زندگی می‌گذرد…» پس همواره با زیرکی باید منتظر این فرصتها باشد و از ان بهره بگیرد؛ چون می‌داند که جریان نفحات الهی مثل نسیم است و گاه بگاه می‌وزد، از این رو خود را در معرض این نسیم و نفحه قرار می‌دهد و جان و روح خود را طراوت می بخشد.
#به_قلم_خودم
#یادداشت_علمی

خوش گذشتن”

⭐️ خوش‌گذراندن، گذر کردن به خوشی است.
خوش گذشتن و خوش عبور کردن است.
‌
این خوش‌گذراندن، جاخوش کردن نیست.
اسیر لذتی شدن نیست.
آن گذر فهیمانه از جلوه‌آرایی‌های اسارت‌بار است.
‌
خوش گذر کردن یعنی عدم اسارت. آن پاداش رهایی است.
تو برخورداریِ واقعی را تنها در همین گذشتن و گذراندن در خواهی یافت. لذت واقعی این گذر است.
پس خوش بگذر و خوش بگذران. که خداوند این حق را به فعل امر بر خداداران رهایی‌یافته تنفیذ کرده است؛“فَلیَفرَحُوا”.

مسعود ریاعی
‌
#مسعود_ریاعی
#خوش_گذشتن

در تبليغ، مسايل مادّى را نفى نكنيد؛ بلكه برترى معنويات را مطرح كنيد. «ما عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ مِنَ اللَّهْوِ وَ مِنَ التِّجارَةِ»

تفسیر نور، سوره جمعه

حينَ كَانَتِ الْأَيامُ تهدِمُني

كانت أمي عَلَي مُصَلاها تبنيني

وقتی روزگار مرا ویران میکرد

 مادرم بر جا نمازش مرا بنا می کرد…

اخیرا کلیپ کوتاهی از یکی از بازیگران مطرح سینمای جهان، برد پیت میدیدم. برد پیت داشت از دیداری می گفت که توانسته بود، زندگیش را به کلی تغییر بده. این دیدار با دیوید فینچر (فیلمساز امریکایی) بود که بعد از این دیدار، زندگی برد پیت در مسیر تازه ای قرار میگیره و اونو به سمت دنیای حرفه ای بازیگری سوق میده. برد در ادامه حرفهاش نکته جالبی را مطرح میکنه: اینکه افرادیکه ما به اونها وصل میشیم اهمیت زیادی دارن و اثر مهمی بر زندگی ما میذارن. بعد اون در ادامه این نکته را میگه: نه مسیر سفر مهمه، نه مقصد، بلکه همسفر هست که اهمیت بالایی داره. 

البته منابع دینی ما سرشار از این نکات نغز هست. مثلا در روایت مشهوری از حضرت رسول (صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) آمده که : اَلرَّفِيقَ ثُمَّ اَلطَّرِيقَ. اول همراه و رفیقت را انتخاب کن و بعد پای در راه بذار.اگر ما زندگی انسان را سفر در نظر بگیریم که همینطور هم هست ( يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ) و مرحوم مصباح یزدی تعبیر جالبی در این زمینه داره که میگه:معناى یا أَیُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّكَ كادِحٌ إِلى رَبِّكَ: مى تواند این باشد كه زندگى ما یك سفر است. در عالمى واقع شده ایم كه ذاتش عین حركت است.» و با کنار هم گذاشتن کلام نورانی حضرت رسول و آیه کریمه و در آخر اشارت زیبای مرحوم مصباح، مسافر بودن ما در این عالم به خوبی روشن میشه و البته که هر سفری، همسفری هم داره که ما در هر مرحله ای از زندگیمون، بنا به شرایط مختلف، اجبارا یا اختیارا، با افرادی به عنوان همسفر طولانی مدت یا کوتاه مدت، ملاقات میکنیم و همراه میشیم.

خلاصه اینکه دیدن این کلیپ چند ثانیه ای باعث شد زندگی خودم را تا الان از نظرم رد کنم و ببینم که با چه آدمهایی برخورد داشتم: خوب یا بد یا خاکستری/ مثبت یا منفی/عالم یا جاهل یا معاند/و …؛ اما اگه بخوام روی یه قسمت از این مسیر فوکوس کنم، روی قسمت ورودم به حوزه زوم میکنم. فرصتی که تونستم دوباره ادامه تحصیل بدم، البته در سطح بالاتری. ورود به حوزه برام، مصادف شد با آشنایی با آدمهایی که علاوه بر تلاش در بعد معنوی زندگی، به بعد علمیشون هم اهمیت میدادند. اساتیدی را در این مسیر دیدم که آرزو میکردم، زودتر از این با اونها آشنا می شدم. اونا همسفرها و همراههای خوبی بودن و هستن. آشنایی با اونها بُعد دیگه‌ای از زندگی را برای من باز کرد. تلاش علمی و معنوی همسفران حوزوی، برای من رهاوردی از جنس آرامش، افق بلند و دید گسترده به جهان داشت. آشنایی که باعث ورود جدی من به عرصه پژوهشگری و انس با قلم و نوشتن شد که میتونم بگم از مهمترین برکات این همسفری بوده که خب الحمدلله ادامه داره.

و سخن اخر اینکه، در هر صورت همین همسفرها هم، رزقی از جانب خداوند هستند. امیدوارم خداوند ارزاق این چنینی را برای ما وافر قرار بده و ما را شکر گذار این ارزاق قرار بده. 

ادامه »

نوشتن کار سختیه، خصوصا تا وقتی نتونستی یاد بگیری چطور بنویسی و در چه قالبی.

اما به هر حال برای نوشتن باید قلم به دست بگیری و بر ترسهات غلبه کنی. یادم میاد دوره دبستانم، انشاء نوشتن برام سخت بود، اصلا نمیدونستم چی باید بنویسم تا کلاس سوم راهنمایی…امتحانات ثلث دوم بود، امتحان املا و انشاء داشتیم. یکی از موضوعات درباره تاثیر انقلاب اسلامی بر دنیا بود. من این موضوع را انتخاب کردم که بنویسم. اینجا اتکای من به فیلمهای مستندی بود که درباره نومسلمانان غربی دیده بودم، تعدادی از اونها، علت اسلام آوردنشون را انقلاب اسلامی ایران میدونستند. تاکید اونها این بود که میخواستند بدونند که انقلابی در این عظمت بر چه بستری شکل گرفته و رهبر دینی اون یعنی امام خمینی(ره) این انقلاب را بر چه مبنایی شکل داده و به پیروزی رسونده. پیامها و حرفهای از دل برخاسته اونها بر دل و ذهن من هم نشسته بود و من در انشای خودم این نکته ها را ذکر کردم. خلاصه اینکه انشای جالبی شده بود، طوری که دبیر ادبیاتمون آقای دولتی، با ذوق شروع به خوندن انشای من سرکلاس کرد و به بچه های کلاس تذکر داد که به این انشا خوب گوش بدن. منم که قند تو دلم داشت آب میشد. آخر سر بعد از خوندن انشای من، آقای دولتی در جواب بچه ها که انشا را کی نوشته بود؟ گفت که خودش میدونه!

در هر صورت این تجربه شیرین، منو متوجه این کرد که هر چقدر اطلاعات آدم درباره موضوعی، کافی یا در حد قابل قبولی باشه، در ارائه اون هم کمتر دچار اضطراب میشه. البته اینو هم بگم که ما خونواده اهل مطالعه ای بودیم و همیشه بابام برای ما کتابهای خوبی میخرید ولی موضوعات انشای ما تو اون دوره همون موضوعات کلیشه ای: در آینده میخواهید چکاره شوید؟ تابستان خود را چگونه گذراندید؟ و…. بود  و به نظرم اشتیاقی به نوشتن برای من ایجاد نمی کرد.

به هرحال الان که سطح سه حوزه هستم، نوشتن و پژوهش از بهترین و دلنشین ترین علایق من به شمار میره و من این اشتیاق را مدیون اساتیدم در حوزه و خصوصا معاون پژوهشمون خانم لطف ابادی هستم. توفیقاتشون روز افزون و قلمشون پربار…

#پژوهش #انشا #ادبیات #ترس #قلم #نوشتن_که_ ترس_ نداره

​

#حضرت_عباس #عالم_غیب

🔻 حضرت اباالفضل العباس (علیه السلام) کسی است که در ادب، جایگاهی دارد که با این ملاک و محور برای غیر او یا نقل نشده یا دیده نشده است.

🔸 آقاسیدالشهدا و بعد آقاقمربنی‌هاشم این‌طور فداکارانه از بچگی برای این کار تربیت شده بود. خیلی حرف است که حتی تعامل و ادبیات گفتاری بین دو برادر عادی نشود و تعبیر، تعبیر سیدی و مولای باشد.  این خیلی حرف است، خیلی ادب است، خیلی مقام است، خیلی جایگاه بزرگی است. 

🔹 لذا خدای متعال مقامی به او می‌دهد که «یَطیرُ بِهِما مَعَ المَلائِکَة» (خداوند عزوجل در عوض دست‌های عباس‏ علیه السّلام دو بال‏ به وی عطا کرد تا بوسیله آن‌ها در بهشت با ملائکه پرواز نماید). 

🔸 ما نسبت به وسعت عالم غیب توجیه نیستیم. صرف دو بال فیزیکی خیلی برای انسان‌ها امتیازی نیست. در عالم غیب، در بهشت انتقال نفوس آسان است اما حدّ و حدود دارند و نمی‌توانند به مراتب عالی‌تر راه پیدا بکنند.

🔹 هرکسی مقام معلومی دارد حتی در بهشت. این بال کنایه از آزادی در کُنه عوالمِ غیب است.
‌ ‌

‌ ‌

🔻 این احاطه‌ی آقا قمربنی‌هاشم را با این مرتبه دارد ارائه می‌کند. این وسعت وجودی است، این مراتب عمیقی است که نصیب کسی نخواهد شد. 

🔸 صرف دو بال برای پرواز برای نفوسی که در عالم غیب قرار می‌گیرند نیست. آن‌قدر لطیف می‌شوند که انتقال از جایی به جایی اول برایشان حل می‌شود ولی این انتقال محدود است.

🔹 اما برای آقاقمربنی‌هاشم این تعبیر برای سیر نامحدود در عوالمی که حتی قابل توهم برای ما نیست آمده است. ما این‌ها را نشناختیم که از این فضایل به مراتب و مقام ایشان پی نمی‌بریم که اهل‌بیت عصمت و طهارت و قمر بنی هاشم داشتند و دارند. 

🔸 اگر این را بدانیم وقتی که به کربلا می‌رویم به گونه‌ای دیگر اظهار عجز و التماس و ادب نسبت به آقاقمربنی‌هاشم می‌کنیم. این قضیه با بقیه‌ی امامزادگان متفاوت است.

‌ ‌

🔻 هرچه می‌خواهی از آقاقمربنی‌هاشم بخواه. می‌گفت: «گر گدا کاهل بود تقصیر صاحبخانه چیست؟!» نسبت به ایجاد ارتباط و تمرکز در توسل به آقاقمربنی‌هاشم کوتاهی از ماست؛ والّا مگر می‌شود کسی با داشتن این بزرگوار پشت در بسته‌ی حوائج بماند.

🔸 اگر ما می‌مانیم معادلاتمان غلط است. اگر ما می‌مانیم نقطه‌های حل نشده‌ی ذهن ما، ما را دچار توهم کرده است. در دنیا و آخرت بگو «یا ابوالفضل». در دنیا و آخرت بگو «یا قمربنی‌هاشم». کارهای آقاسیدالشهدا دست این بزرگوار است.

🔹 الآن باب‌الحوائج آقاقمربنی‌هاشم است. هرکاری داری این پیوند را یادت باشد. اگر در بن‌بستی ماندی در اینکه این بزرگوار باب‌الحوائج است تردید نکن. راه کیفیت ارتباط را پیدا کن.

🔸 اگر سراغ آقا قمربنی‌هاشم رفتی درست رفتی. اما اگر نتیجه ندیدی، نتوانسته‌ای این ارتباط را برقرار کنی. آن را برقرار کن. هرجا بروی باید این مقدمه را حل کنی. ادب را نسبت به آقا قمربنی‌هاشم نگاه دار.

🔹 او فضیلت می‌خرد، خودش هم اهل فضیلت، ادب، وفا، ایثار و تعبد است. مخصوصاً نسبت به برادرش آقاسیدالشهدا خیلی غیرتی است.

کد ۱۲۲۷۴

┄┅═✧❁ااا❁✧═┅┄

🔺 کانال رسمی حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری: @nasery_ir 

‌ ‌

‌ ‌

​خردسال که بودیم بعد از پایان بازیهای کودکانه روزانه، وقتی که دیگر تلویزیون برنامه کودکش پایان یافته بود و ما از انجام مشق‌های مدرسه، فارغ شده بودیم، در  بلندای شبهای پاییز و زمستان که تمامی نداشتند، ما را دور خودش جمع میکرد و با لحن ارام و مادرانه‌اش شروع به قصه گفتن می‌کرد.

راستش او فقط دو قصه را به خوبی بلد بود: اولی روایتی از خلقت آدم و گشت و گذار او در بهشت و نمایاندن جایگاه نورانی پنج تن اهل کساء توسط جبرئیل و مصائبی که بر ایشان در اینده وارد خواهد شد و دیگری یک قصه فولکلور قدیمی…

اما ما بیشتر از همه عاشق همان داستان خلقت آدم بودیم، این علاقه ما نه به خاطر بابا آدم😊 بلکه برای بیان جایگاه نورانی و مقام عرشی خمسه طیبه و نکاتی بود که او از حیات ماقبل دنیای ایشان و هبوط آدم بر زمین بیان می‌کرد.

داستان او به همین جا ختم نمی‌شد، در واقع او به مانند یک راوی کاربلد، داستانش را به وقایع اسلام و خصوصا فضایل مولایش حضرت امیرالمومنین و بانویش فاطمه می‌آمیخت تا جانمایه کلامش را به مخاطبان پاک‌سیرتش برساند…  

حالت شوق او زمانیکه از سروران خود سخن میگفت، در برق چشمهایش و تغییر لحن صدایش  کاملا قابل حس بود. با بیان فضایل متعدد مولایش، وصایت و جانشینی برحق او را اثبات می‌کرد و بغض و کینه خود را  از دشمنان مولایش اعلام می‌کرد…به غدیر که می‌رسید، لحن صدایش محکم‌تر، شعف و سرورش بیشتر، گونه‌هایش سرخ‌تر و بیانش شیواتر می‌شد.

در حقیقت او به این طریق بذر محبتی عمیق و ریشه‌دار نسبت به مولایش را در دل فرزندان خود می‌کاشت.

اما تلاش و مجاهدت او معطوف بر دوران کودکی فرزندانش نشد، او در همه مراحل زندگی فرزندانش، و در برهه های مختلف بر این عهد تاکید می‌کرد، او پیمانی را که قرار بود از حاضرین به غایبین و از پدران و مادران به فرزندان برسد، به بهترین وجه، به نسل بعدی خود رساند و بر عهد خود وفادار ماند.

و در اخر، من گواهی میدهم ای رسول خدا، که مادر و پدرم به فرمان شما عمل کردند و آن عهد مقدس و پیمان نورانی را که شما در پایان خطبه غدیر در ان روز سراسر نور و روشنایی فرمودید به ما رساندند:

«مَعَاشِرَ النَّاسِ‏ إِنِّی‏ أَدَعُهَا إِمَامَةً وَ وِرَاثَةً فِی عَقِبِی إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ» 

من امامت را در ذریّه خودم تا روز قیامت باقی گذاشتم.

«وَ قَدْ بَلَّغْتُ مَا أُمِرْتُ بِتَبْلِیغِهِ» من آنچه گفتنی بود و مأموریت داشتم انجام بدهم (تبلیغ رسالت)، انجام دادم.حُجَّةً عَلَى کُلِّ حَاضِرٍ وَ غَائِبٍ، چه کسی که این‌جا حاضر است و چه غائب.

وَ عَلَى کُلِّ أَحَدٍ مِمَّنْ شَهِدَ أَوْ لَمْ یَشْهَدْ وُلِدَ أَوْ لَمْ یُولَدْ؛چه آن‌هایی که متولد شدند و چه آن‌ها که در آینده می‌آیند که جای عذر برای کسی باقی نماند.

فَلْیُبَلِّغِ الْحَاضِرُ الْغَائِبَ وَ الْوَالِدُ الْوَلَدَ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ؛حاضر باید این را به غائب و پدران هم به فرزندانشان، این را ابلاغ کنند.