✏️ اين خطاب، دقيق است: «يا أَيَّتُهَا اَلنَّفْسُ اَلْمُطْمَئِنَّةُ‌». اين طمأنينه با چه چيزى مى‌آيد؟
طمأنينۀ قلب و نفس، نتيجۀ ذكر است؛ «أَلا بِذِكْرِ اَللّهِ تَطْمَئِنُّ اَلْقُلُوبُ». ذكر هم تجلّيات گوناگونى دارد، كه يك تجلّى‌اش در تسبيح است.

✏️ و تا اين طمأنينه نيايد، رجوع الى اللّه نخواهد بود، بلكه به چيزهاى ديگر، به بت‌هاى ديگر برمى‌گرديم، به معبودهاى ديگر گره مى‌خوريم و در معبدهاى ديگر مصلِّى مى‌شويم.
اين‌جاست كه سلوك ما در سقر است؛ «ما سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ قالُوا لَمْ نَكُ مِنَ اَلْمُصَلِّينَ»؛ كه پيوند با حق و صلاتى نبوده؛ چه صلات ذكر؛ «أَقِمِ اَلصَّلاةَ لِذِكْرِي» و چه صلات للّه؛ «فَصَلِّ لِرَبِّكَ». از هيچ يك بهره‌مند نشده‌ايم.

✏️ پس‌ رضا، نتيجۀ ذكر و طمأنينه و تسبيح است. بعد از اين جريان است كه آن حالت رضا در انسان تحقّق پيدا مى‌كند و عامل اين رضا تسبيح است.
آن چه به رضا منتهى مى‌شود، همان تسبيح و ذكر است.

✏️ تا آن تسبيح و ذكر نيايد، طمأنينه نمى‌آيد و تا طمأنينه نيايد، ما به سمت حق رجعت و بازگشت نخواهيم داشت و در دوره‌هاى تحيّرمان از حق پراكنده مى‌شويم و از او چشم مى‌پوشيم.

📄 برشی از کتاب
📚 فوز سالک