دیدار می‌کنیم… اما در بهت….

گفت و گو می‌کنیم… پایانش بهت است…

مهم‌ترین نکته‌ها را می‌گوییم… اما باز مبهوتیم…..

حتی شادی‌ها و غم‌ها گرفتار بهت‌اند.

اگر موعودی در کار نبود، عالم چه محیط بی‌فایده سردی می‌شد.

اگر ظهور «او» نباشد، شوکی به احیای این همه «دم سردی»، نخواهد رسید.

ما همه نیازمند احیایی شتابانیم!

سادات اخوی