شخصی خدمت امام حسن عسکری علیه‌ السلام عرض کرد: یابن رسول الله در مورد سعد و نحس ایام، روایتی از جدّ شما امام صادق علیه‌ السلام نقل شده است و من حافظه ام یاری نمی‏ کند که سعد و نحس ایام را مراعات کنم.

آن حضرت علیه‌ السلام فرمودند: یَا سَهْلُ إِنَّ لِشِیعَتِنَا بِوَلَایَتِنَا لَعِصْمَهً لَوْ سَلَکُوا بِهَا فِی لُجَّهِ الْبِحَارِ الْغَامِرَهِ وَ سَبَاسِبِ الْبِیدِ الْغَائِرَهِ بَیْنَ سِبَاعٍ وَ ذِئَابٍ وَ أَعَادِی الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ لَأَمِنُوا مِنْ مَخَاوِفِهِمْ بِوَلَایَتِهِمْ لَنَا؛[1]

«ای سهل! شیعیان ما در پناه ولایت ما مصونند؛ اگر در دریای توفانی و دره‌های بیابانهای دوردست میان درنده‌ها و گرگ‌ها و دشمنانِ جن و انس بروند، به [برکت] دوستی و ولایت ما از هر ترسی آسوده‌اند.» یعنی شیعیان ما به سبب ولایت ما در امن هستند. اگر در دریای توفانی بروند، ولی متوجه ما باشند و متوسل به ما باشند، خداوند آنها را حفظ می‏ کند.

1. بحار الأنوار، ج‏۵۶، ص۲۴.