خانه در زبان عربی چند معنا دارد.
مسکن است، به اعتبار محل آرامش بودن و سکنی گزیدن.
بیت است، به اعتبار محل استراحت و بیتوته کردن.
دار است، به اعتبار حلقه زدن و دائره نشستن در کنار هم.
منزل است، به اعتبار نزول و فرود انسان در آن.
و معنای “مسکن” و “بیت” و “دار” و “منزل”  در نام حسین متجلی می‌شود.
که این حسین است که ما را بر یک سفره، یک عشق و یک محبت گرد هم می‌آورد، پس او “دار” ماست.
و این حسینیه و خیمه‌گاه اوست که محل بیتوته ماست، پس او “بیت” ماست.
و این کربلا و هیئت و موکب اوست که محل نزول و فرود شیعیان و دوستدارانش است، پس او “منزل” ماست.
و این نام و یاد و ذکر اوست که ما از کودکی با او انس و الفت گرفته‌ایم، پس او “مسکن” ماست، همان مسکن مالوف و مانوس…
آری “حسین” همه‌ی دارایی ماست.
خانه‌ات اباد “حسین.”

صلی الله علیک یا اباعبدالله
#به_قلم_خودم
#شب_جمعه