​چطور ما این قدر از توجه به امام زمان علیهالسلام غافل شدیم؟! 

چطور این همه دور شدیم و توانستیم بدون توسل به آن حضرت زندگی کنیم؟!

 ما باید بدانیم چه چیزی از ما میخواهند؟

 آیا این سفره‌ای که برای ما پهن کرده اند کم است؟

 چه کسی بهره می برد؟

 چرا حتی برای این ارتباط هم آمدیم حرف زدیم و حرف زدیم و حرف زدیم؟

 نصیب خودمان چه شد؟

 چطور روزگار ما را به غفلت انداخت و از این بخش غافل شدیم؟

 روزانه باید متوسل بود، گرچه افق این فکر خیلی بلند است و افق این ارتباط خیلی راقی است، اما دائم باید ملتزم به توسل بود.

 تجربه بین علما نشان داده است که توسل و توجه به حضرت بقیه الله علیهالسلام، خیر دنیا و آخرت می‌آورد که فقط ثبات قدم و مراعات میخواهد، ادب و گذشت میخواهد، سحر میخواهد، نماز اول وقت و قرائت قرآن میخواهد.

 آن وقت است که انسان احساس می کند یک باب دیگر هم در زندگی او باز شد که نسلهای آینده او هم بهره میبرند.

 شب نیمه شعبان شب این ارتباط و این توسل و شب شروع این توجه است. ما خیلی غافل هستیم و حیف است که سر این سفره، غافل از حضرت باشیم. 

مواظب باشیم که شب نیمه شعبان از دست نرود. در این شب فقط استغفار و بیداری و درک شب نیمه شعبان. . . 

بیانات استاد شیخ جعفر ناصری