“لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق…”

مخلوقات، تمام آفریده‌های پروردگارند؛ از ریزترین جاندار و بی‌جان، تا بزرگترین و مهیب‌ترینشان.

آیا تاکنون از گیاه کوچک و کم‌جانی که در گوشه‌ای از حاشیه بتنی و آسفالت کوچه روییده، تشکر کرده‌ای؟ همان که بی‌زبان، امید به زیستن و شوق حیات را در جایی نشان می‌دهد که بسیاری حتی متوجه‌اش نمی‌شوند، با بی‌توجهی از کنارش می‌گذرند و شاید پا بر آن می‌نهند. اما او بی‌هیچ قیل و قالی، به زندگی و زیبایی ان ادامه می‌دهد.

دایره سپاس و شکر ما نسبت به مخلوقات الهی، بسی گسترده‌تر از آن است که می‌پنداریم. هر توجه و سپاسگزاری نسبت به وجود این آفریده‌ها، روح خشیت در برابر پروردگار را در ما تقویت می‌کند.

سپاس از ابرهای کوچک و سپید در پهنه بیکران آسمان آبی…
سپاس از نوای شوق‌آفرین گنجشک‌ها و یاکریم‌ها…
سپاس از شعاع‌های روشنی‌بخش آفتاب…

و و و…..