رهگذر کوی دوست

از خاک ما در باد، عطر تو می‌آید

تنها تو می‌مانی، ما می رویم از یاد.

السلام علیک یا سیدالشهدا 

یگانه رهانندهٔ واقعی، ربّ خود توست. جز ربّ‌ات رهاننده‌ای مجوی که نیست. معلمین بیرونی در بهترین شرایط کسانی‌اند که تو را متوجه ربّ خودت می‌کنند. ربّ‌ات را بشناس و تنها به راهِ او رو. که “اِنَّ رَبِّی عَلیٰ صِراطٍ مُستَقِیم”. تو جز ربّ‌ات که همواره با خود تو بوده و هست، رهاننده‌ای نخواهی یافت. نزدیک را دریاب. عمق وجودت را. “وَ فِی اَنفُسِکُم اَفَلا تُبصِرُونَ”(پس چرا در خودتان بصیرت بخرج نمی‌دهید؟!)

مسعود ریاعی

این نغمه ملکوتی استاد علیرضا افتخاری…ما را به اصل خودمان نزدیک می کند.

کلیپ کامل اینجا

شرح کلامی از امیرالمومنین امام_علی_علیه_السلام : 🔻

▪️امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:بهترین کسى که با او مصاحبت و رفاقت مى کنى آن کس که تو را مشتاق آخرت و متنفر از (حب)دنیا گرداند.
✍ شرح روایت ،#علامه_حسن_زاده_آملی : 🔻
▪️رفیق حقیقى و هم صحبت گرامى آن است که به روح انسان که از عالم بقاست مساعدت کند و به علم معرفت انسان بیافزاید و گَرد و زنگار دنیا را که منشاء هر خطا و شقاوت است از دل پاک کند و اشتیاق و عشق عالم آخرت را که اغلب مردم از آن تا دم مرگ غافل اند در آینه دل منعکس گرداند.چنان کس به حقیقت رفیق انسان است ، این گونه رفیق است که فرمود:الرَّفیقَ ثُمّ الطَّرِیقَ

📚 سیره چهارده معصوم در آثار علامه

مقامِ امن و مِیِ بی‌غَش و رَفیقِ شَفیق
گَرَت مُدام مُیَسَّر شود زِهی توفیق
 
جهان و کارِ جهان جمله هیچ بَر هیچ است
هزار بار من این نکته کرده‌ام تحقیق
 
دریغ و دَرد که تا این زمان ندانستم
که کیمیایِ سعادت، رَفیق بود رَفیق

حافظ شیرازی

خانه در زبان عربی چند معنا دارد.
مسکن است، به اعتبار محل آرامش بودن و سکنی گزیدن.
بیت است، به اعتبار محل استراحت و بیتوته کردن.
دار است، به اعتبار حلقه زدن و دائره نشستن در کنار هم.
منزل است، به اعتبار نزول و فرود انسان در آن.
و معنای “مسکن” و “بیت” و “دار” و “منزل”  در نام حسین متجلی می‌شود.
که این حسین است که ما را بر یک سفره، یک عشق و یک محبت گرد هم می‌آورد، پس او “دار” ماست.
و این حسینیه و خیمه‌گاه اوست که محل بیتوته ماست، پس او “بیت” ماست.
و این کربلا و هیئت و موکب اوست که محل نزول و فرود شیعیان و دوستدارانش است، پس او “منزل” ماست.
و این نام و یاد و ذکر اوست که ما از کودکی با او انس و الفت گرفته‌ایم، پس او “مسکن” ماست، همان مسکن مالوف و مانوس…
آری “حسین” همه‌ی دارایی ماست.
خانه‌ات اباد “حسین.”

صلی الله علیک یا اباعبدالله
#به_قلم_خودم
#شب_جمعه

آرامش و شادی حقیقی قلب “ما”
در رها کردنِ
بود و نبودها
گاه و بیگاه‌ها
شدن‌ها و نشدن‌ها
رسیدن‌ها و نرسیدن‌ها
دیدن‌ها و ندیدن‌ها
شنیدن‌ها و نشنیدن‌ها
گرفتن‌ها و نگرفتن‌ها
دادن‌ها و ندادن‌ها
.
.
.
و
در پیوند همیشگی با خداست.
فرصت رمضان و همنفسی با پروردگار را از دست ندهیم…
يَا حَبِيبَ مَنْ تَحَبَّبَ إِلَيْكَ وَ يَا قُرَّةَ عَيْنِ مَنْ لاَذَ بِكَ وَ انْقَطَعَ إِلَيْكَ‏
ای محبوب آن‌که به تو دوستی ورزید، ای نور چشم کسی که به تو پناه آورد و برای رسیدن به تو از دیگران گسست‌!
فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی

خیالِ رویِ تو در هر طریق همرهِ ماست
نسیمِ مویِ تو، پیوندِ جانِ آگهِ ماست...

کوتاهنوشت

به قلم خودم

“لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق…”

مخلوقات، تمام آفریده‌های پروردگارند؛ از ریزترین جاندار و بی‌جان، تا بزرگترین و مهیب‌ترینشان.

آیا تاکنون از گیاه کوچک و کم‌جانی که در گوشه‌ای از حاشیه بتنی و آسفالت کوچه روییده، تشکر کرده‌ای؟ همان که بی‌زبان، امید به زیستن و شوق حیات را در جایی نشان می‌دهد که بسیاری حتی متوجه‌اش نمی‌شوند، با بی‌توجهی از کنارش می‌گذرند و شاید پا بر آن می‌نهند. اما او بی‌هیچ قیل و قالی، به زندگی و زیبایی ان ادامه می‌دهد.

دایره سپاس و شکر ما نسبت به مخلوقات الهی، بسی گسترده‌تر از آن است که می‌پنداریم. هر توجه و سپاسگزاری نسبت به وجود این آفریده‌ها، روح خشیت در برابر پروردگار را در ما تقویت می‌کند.

سپاس از ابرهای کوچک و سپید در پهنه بیکران آسمان آبی…
سپاس از نوای شوق‌آفرین گنجشک‌ها و یاکریم‌ها…
سپاس از شعاع‌های روشنی‌بخش آفتاب…

و و و…..

#بازنشر

♦️این متن را به مناسبت نیمه ی شعبان حتما بخوانید و همراه با فایل زیر آن منتشر بفرمایید♦️

بیچارگی و فلاکت و بدبختی ما از آن جایی آغاز شد که دچار قرائتی از هستی شدیم که بالکل منفک از مدارهای غیبی است.

به عبارت دیگر با عالم دنیا مستقلا مواجه شدیم و از کارکرد عالم امر و غیب و تاثیر شگرف آن بر ماهیت دنیا و مولفه ی زندگی زمینی غافل گشتیم.

مجال این بحث اینجا نیست اما یادمان نرود که ابلیس دشمن قسم خورده ی چشم باطن انسان و مانع رسیدن او به فهم عمیق و بهره وری حقیقی اش از ساحت هستی است،فلذا باید علی الدوام متذکر باشیم که کلید اعظم گشایش انسان برای رسیدن به مقام ولایت اللهی حضرت بقیه الله الاعظم ارواحنا له الفداء که باطن هستی و غیب اعظم آخرالزمان می باشد،دعا و دعا و دعا است.

♦️دعا حقیقتی است که امیرالمومنین علی علیه السلام درباره ی آن می فرماید: الدُّعاءُ أنفَذُ مِنَ السِّنانِ الحَديد(دعا در اثر کردن،کاری تر از نیزه ی آهنین و برنده است/اصول کافی).

پس شاید یا ما دعا نمی کنیم و یا شاید درست و از روی اضطرار رو به ساحت حق تعالی نمی بریم.

در روایت از امام صادق علیه السلام منقول است که فرمود: هَل تَعرِفونَ طولَ البَلاءِ مِن قِصَرِهِ؟ قُلنا: لا، قالَ: إذا الْهِمَ أحَدُكُمُ الدُّعاءَ عِندَ البَلاءِ فاعْلَموا أنَّ البَلاءَ قَصيرٌ

آيا طولانى بودن بلا را از كوتاه بودن آن باز مى ‏شناسيد؟ عرض كرديم:خير. فرمود: هرگاه به يكى از شما در بلا و گرفتارى، دعا كردن الهام شد، بدانيد كه بلا كوتاه است (و به زودى رفع مى ‏شود)/مکارم الاخلاق)

حال که به قلب تمامی گرفتاران و اسیران عالم الهام شده است که علاوه بر تمام تلاش ها باید در دریای دعا غرق شوند، مسئله اینجاست که آیا ما در دعا برای ظهور به اضطرار حقیقی افتاده ایم یا خیر؟

♦️بسیاری از ما ولعی که در خواندن ختم واقعه ای که دوشنبه ی اول ماه باشد را در خویش یافته ایم و دیده ایم که برای رسیدن به حوائج دنیوی مان چه پشتکاری از خویش نشان می دهیم.وای بر ما که می دانیم برای امر ظهور، چشم ازل و ابد به شیعیان این زمانه دوخته شده است تا ببیند چه می کنند و ما در دعا کردن مضطر نگشته باشیم.

♦️دعا حالتی قلبی است که باید در انسان به وجود آید تا به درگاه استجابت برسد و البته هنگامیکه تمام همت ما مشغول خویش و دنیای خیالی اطرافمان گشته باشد طبعا دیگر اضطراری برای ظهور در خویش نخواهیم یافت.

♦️راهکار چیست؟

خدا رحمت کند مرحوم ملاحسینقلی همدانی را که برای ترقیات عالیه معتقد به پرواز کردن نفس با دوبال ذکر و فکر بوده است.

فکری که مورد نظر ایشان بوده حاوی ظرائفی است که در این خطوط مجال صحبت از آن نیست و از اصول طریقه ی معرفت النفس است.

اما ایشان ذکر را تقسیم به ذکر لفظی و عملی می کرده اند.ذکر عملی را نیز تقسیم به چند امر نموده.اما در راس آن از مراقباتی سخن گفته است که مهم ترین آنان انجام واجبات و ترک محرمات است.

♦️آنچه باقی است ذکر لفظی است که در این نوشته قصد بر تمرکز روی ذکر لفظی خاص برای خرق پرده های غیبت توسط تک به تک شیعیان است.

ما واماندگان و بیچارگان چاره ای نداریم که باور کنیم باید در دعا به الحاح و اصرار و اضطرار بیفتیم.

در کربلا دعوت کنندگان سید الشهداء سلام الله علیه او را به گودال قتلگاه کشاندند و در قرن چهاردهم امثال نویسنده امام زمانشان را با اعمال و غفلت در قعر سیاهچاله و زندان های آهنین محبوس کرده و دل خوش به آن بودیم که از موثران در امر فرج باشیم.

حاشا و کلا.

♦️پیشنهاد می کنم از روز نیمه ی شعبان تا صبح عید فطر و پس از آن هر هفته جمعه ها دعایی را بخوانیم که در آن شاهد اصرار و الحاح شگفت انگیز و کم سابقه ای از طرف خواننده ی دعا نسبت به امر ظهور می باشیم.

این دعا معروف به دعاء در زمان غیبت امام زمان علیه السلام و در ملحقات مفاتیح الجنان موجود و به متن زیر پیوست گشته است که نائب اول امام عصر عج آن را املاء فرموده و سید بن طاووس عنایت بسیاری به آن دارد.

♦️کافی است شما این دعا را یک مرتبه با دقت و با توجه به معنای آن بخوانید،سپس متوجه خواهید شد که ما در الحاح و اصرار و استقامت در امر دعا برای ظهور تا چه اندازه کوتاه قد و بی جربزه و حقیرانه برخورد کرده ایم.

این دعا برای خواننده خواص شگفت انگیزی دارد که موانست چهل روزه ی آن و یا تدوام بر آن پرده از راز سر به مهر آن برای اهلش بر خواهد داشت.

بعضی از اهل معنا این دعا را چهل روز می خواندند و با آن استاد حقیقی سلوکشان را می یافتند،ان شاءالله ما و شما آن را پی گیرانه بخوانیم و مراقبات عملی را ضمیمه ی آن گردانیم تا ان شاءالله به برکت این دعای سراسر شگفتی در این سال پرده از چهره ی مهدی فاطمه سلام الله علیهما کنار بزنیم که امر ظهور امام عصر عج در اختیار ماست.

♦️المکتوبات فی النجف الاشرف

@m_h_esfahani