رهگذر کوی دوست

پیوند: https://hawzahnews.com/xdZBW

حوزه/ قرآن نسخه‌ای الهی برای درمان زخم‌های روانی ارائه می‌دهد؛ جایی که حتی پیامبر اکرم(ص) از زخم‌زبان‌ها و طعنه‌ها آزرده می‌شدند، خداوند آرامش را در تسبیح، حمد و عبادت مداوم قرار داد…

✍️سیده رباب سیدکاظمی

ادامه مطلب در لینک زیر:

https://hawzahnews.com/xdZBW

و علمی که قرار بود، نجات دهنده باشه، ریسمان عقل شده. حجاب شده، جلوی دیدگان عقل را گرفته!

ترسم که به کعبه نرسی اعرابی

این ره که تو می‌روی به ترکستان است!

که سرور آزادگان جهان گفت:

این عرصه نیست جلوه گه روبَه و گُراز

شیر افکن است بادیه ی ابتلای ما

همراز بزم ما نبُوَد طالبان جاه

بیگانه باید از دو جهان، آشنای ما

برگردد آنکه با هوسِ کشور آمده

سر ناوَرد به افسر شاهی، گدای ما

ما را هوای سلطنت مُلک دیگر است

کاین عرصه نیست در خور فرّ همای ما

✍️جناب نیر تبریزی 

پیوند: https://tn.ai/3386662

https://tn.ai/3386662

به گزارش گروه حوزه و روحانیت خبرگزاری تسنیم، سیده رباب سیدکاظمی، طلبه حوزه علمیه خواهران استان قم در یادداشتی به اقدامات امام حسن عسکری در عرصه رویارویی دقیق و هوشمندانه با اندیشه‌های انحرافی و شبهات فکری پرداخت و نوشت: بر اساس شواهد تاریخی، در طول تاریخ هدایت بشری، در کنار جریان‌های حق‌طلب، همواره جریان‌هایی انحرافی و استبدادی فعالیت کرده‌اند که با ادعای راهنمایی دینی و با انگیزه‌های دنیوی، در پی جذب پیروان و تشکیل پایگاه‌های اجتماعی بوده‌اند تا از این طریق دین حقیقی را از مسیر اصلی منحرف ساخته و در نهایت به تقویت حاکمان مستبد کمک کنند.

ادامه مطلب در این لینک https://tn.ai/3386662

💬آدم‌های یافتن/آدم‌های بافتن

تا شعری، داستانی یا نوشته ای از او را میخوانی، مست می شوی.

روحت سرخوش می‌شود

پرده های دلت می‌لرزند.

اگر در مقام دوستی، معلمی یا حتی عاشقی بایستد دیگران را سرمست کلمه هایش می کند!

اما تا نزدیکش می‌شوی.

مأنوسش می‌شوی…

از هندوانه ابوجهل، تلختر…. و از خار مغیلان، زهرآگین تر است.

✋نسبتی میان او و نوشته هایش… حرفهایش… و کلمه هایش

نیست…

او…

رفيق…

معلم…

شاعر…

نویسنده…

و آدمی احساسی نیست… «کلمه باف» است.

روزگار لبالب از آدمهای کلمه باف شده. آدمهایی که حروف الهی را یافته اند… اما در حصار «بافتن»، محبوس کرده‌اند. برای آدمهای کلمه باف حتى خدا… اهل بیت(ع)… شریعت…. طريقت… هنر… همدردی و همهٔ مفاهیم دیگر کلمه هایی «بی وزن و مستخدم»اند.

🚫مراقب کلمه بافان باشیم… که حروفِ «چرندبافی»هایشان نشویم.

#سید محمد سادات اخوی

آدمهای مختصر!

در زندگی همهء ما، دوستی؛ دوست داشتن و ارتباط(هر ارتباط انسانی)، رشتهٔ پنهان ربط ما به هم است.

گاهی انتخابی «درست و گاهی اشتباه» می‌کنیم (گاهی هم انتخاب نمی‌کنیم، دست پنهان مقدرات سر راهمان قرار می‌دهد) با کسی یا کسانی وارد رابطه ای از رابطه های زندگی می شویم.

کمی پیش میرویم!

و ناگهان و به شیوه ای شوک آور… یا در دوره ای طولانی می‌فهمیم که اشتباه کرده‌ایم.

یکی از بدترین اشتباه‌ها انتخاب «آدمهای مختصر» است…

آدمهایی که فکر میکنی بخشی «رشید» و پنهان دارند که تو باید غرق لذت کشف» آن بخش بشوی…

اما خیلی زود میفهمی که اشتباه کرده ای. میفهمی که پایین ترین سطح هدفهای بلند تو، اوج تمنای کوتاه آنان از زندگی است…

میفهمی که تو… پس از سالها دویدن، آموختن، عشق ورزی و شور «رُشد (اوج گرفتن)»، هنوز در تمنای «پهناوری اقیانوس رسیدن»ی…

اما آنان به همان نیم متر در نیم‌متر برکهٔ «داشتن»، خوش‌اند.

اینها مهم نیستند…

آدمهای مختصر هم آدم‌اند…

گیر قصه اینجاست که موقع جلوآمدن و معرفی، نمای اقیانوس دارند.

عزیز… از آدمهای مختصر فاصله ای أمن بگیر!…

به نخستین برکه بزرگتر که برسند دریای روحت را مرداب می‌کنند…

می‌پوسی…

و از غصه «جاخوردن، دق میکنی!

✍️سیدمحمد سادات اخوی

✅وای از این تلنگرهای عالم توحید! همه‌ اینها تلنگرند، تا بدانیم در پهنه بیکران هستی، فقط خداست که خواستنی است، و فقط اقیانوس بیکران وجود اوست، که دائما در جوش و خروش و موج زدن است..

از هر انچه برکه، رخت باید بر بست!

فکر را دریا کن!

فکر یک دریا باش! ای تو یک دریادل!

*سَفر* یعنی اینکه تو با دیدنِ یک درخت احساس کنی برای اولین بار است آن درخت را می‌بینی. وگرنه این‌همه خَلبان و راننده شب و روز از جایی می‌روند به جای دیگر. هیچ درختی براشان تازِگی ندارد. این که سفر نیست.

سفر یعنی دور شدن از یکنواختی. وسعتِ دید نسبت مستقیم دارد به بُعد مسافت؛ هرچه دورتر، وسعت دید بیش‌تر. و من این را پیش از سفر نمی‌دانستم…

سفر یعنی اینکه وقتی صبح از خواب بیدار شدی تعجب کنی، و از خودت بپرسی من اینجا چه می‌کنم؟!

👤#عباس_معروفی

🌱حیف چکمه‌های کودکی‌ام را گم کردم. به یاد سه ماه پربارانی پاییز سالهای کودکی…این هوای بارانی، هوای پیاده‌روی در باران است.

دیدار می‌کنیم… اما در بهت….

گفت و گو می‌کنیم… پایانش بهت است…

مهم‌ترین نکته‌ها را می‌گوییم… اما باز مبهوتیم…..

حتی شادی‌ها و غم‌ها گرفتار بهت‌اند.

اگر موعودی در کار نبود، عالم چه محیط بی‌فایده سردی می‌شد.

اگر ظهور «او» نباشد، شوکی به احیای این همه «دم سردی»، نخواهد رسید.

ما همه نیازمند احیایی شتابانیم!

سادات اخوی