رهگذر کوی دوست

هوالحکیم

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ…

وَ الَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ.

و آنها که از لغو و بیهودگی روی‌گردانند…

و ما را از بیهوده بودن، بیهوده شدن و موجب بیهوده گشتن دیگران و خودمون

پناه بده…

نه خودمون بیهوده باشیم

نه باعث بیهودگی دیگران بشیم.

.

.

.

عمری به جز بیهوده بودن سر نکردیم

تقویم ها گفتند و ما باور نکردیم…

قیصر امین پور

چرا چروک نشدی؟

یعنی اینقدر گردن کلفت هستی ای انسان؟

ما غرک بربک الکریم؟

چطور غم به دل دیگران میکنی، چطور غم دیگران رو میبینی، ولی حالت عوض نمیشه؟

پرسید: رها کردن سخت است؟؟؟

گفتم: نه به اندازه ی چسبیدن به چیزهایی که واقعی نیستند…

برخی از افسردگی ها محصول تداوم «جستجوی اهداف غیر قابل دسترسی» و «شکست در رها کردن آنها و نداشتن ظرفیت تحمل ناکامی» است…. فکر کن و ببین کجاها و از چه چیزهایی باید «ناامید» شوی و آنها را رها کنی چون با «واقعیت» فرسنگها فاصله دارند… یک رابطه معیوب؟ یک هدف تحصیلی غير واقع بینانه؟ یک هدف شغلی غیر واقع بینانه؟ فقدان یک عزيز؟ یا … ؟

دکتر مهرنوش اثباتی؛ روان شناس

خدا را شکر قدرت رها کردن، هنور در ما زنده است…

عمر هم عزیز است و وقتمان گرانبها…

این یکی از پستهای اخیر جناب جاسوس المنشد محمدهادی صالح است. وی در یکی از پست‌های اخیر خود نوشته بود: «ما مفتخریم که ثمره عمرهایی هستیم که یک چشمشان را با انتخاب و اخلاص به جهاد گشودند و یک چشمشان را با اراده و عشق به شهادت بستند.»

خلاصه اینکه گول قیافه مظلوم،معصوم و پستهای شهدایی، رجزهای انچنانی را نخوریم…سلاطین حرافی، همیشه هستند… بقول حاج قاسم عزیز: 

رقص و جولان بر سر میدان کنند                             رقص اندر خون خود مردان کنند

چون رهند از دست خود دستی زنند                         چون جهند از نقص خود رقصی کنند!

رحمت الله به مردان عمل…مردان شجاع…شیران بی ادعا… اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا…

‌

به نام اللّه که بینهایت بخشنده و مهربان است
‌
قسم به روشنایی روز(۱)
و قسم به شب آرام و آرامش بخش(۲)
که پروردگارت تو را رها نکرده و بر تو خشم نگرفته است(۳)
بدون تردید آخرت برای تو بهتر از دنیاست(۴)
و بزودی پروردگارت به تو نعمتی عطا کند تا خشنود شوی(۵)
آیا تو را یتیم نیافت و پناهت داد؟!(۶)
آیا تو را گمگشته نیافت و هدایتت کرد؟!(۷)
آیا تو را عائله مند نیافت و توانگرت کرد؟!(۸)
پس با یتیم با قهر رفتار مکن!(۹)
و نیازمند را از خود مران!(۱۰)
و از نعمت پروردگارت بگوی!(۱۱)
‌
عجیب سوره‌ای است، زیبا و امید بخش. با روشنایی روز آغاز و با نعمت پروردگارت پایان می‌گیرد.
‌
پروردگار مهربانی که در همه موقعیت‌ها - چه بدانی چه ندانی- مراقب و محافظ تو بوده و تو را در بستر هدایت خویش پرورانده است.
‌
این سورۀ توست و این رب، پروردگار توست. تو به خود نیامده‌ای، و بیهوده این راه دراز را نپیموده‌ای. تو در جریان رُبُوبی (پرورشی) خود سیر می‌کنی. تو تحت نظر و مراقبت پروردگارت بسر می‌بری. تمام ماجراهای زندگی ات حساب شده بوده‌اند. تک تک افرادی که در زندگی‌ات آمده‌اند، هر کدام طبق برنامه‌ای تأثیری داشته‌اند و در زندگیت چون کاتالیزوری عمل کرده‌اند. درسی در کار بوده است. هرکدام بستری از آگاهی بوده‌اند. تا اینجا که آمده‌ای با نیرو و نعمت پروردگارت آمده‌ای.
تو بی کس نیستی. تو را رها نکرده‌اند. تو “رب” داری. پس باید میوۀ خودت را بدهی. رب، تو را به بار می‌نشاند.
‌
اینجا مزرعۀ آخرت است. و او باغبان الهی است. به موقع آب می‌دهد و به موقع شاخه‌های اضافه را می‌زند. قهر و لطفش در یک جهت است. دو بازو است که هر دو در خدمت رشد‌اند.
‌
هر سختی که پشت سر گذاشته‌ای در آن رشدی نهفته بوده است. هیچ چیز همیشگی نیست، کما اینکه نبوده است. تمامی ماجراها گذرا است. حل می‌شوند، به چیز دیگری تبدیل می‌شوند. و آن سختی‌ها برای خالص کردن است. برای به آگاهی رساندن؛ زیرا آگاهیِ ناب یگانه کالای ارزشمند توست. از خاک تو را برداشته به افلاک می‌رساند. به “مطلق” نائل می‌کند. “خلاص"ات می‌کند.
‌
آنگاه موقعش که رسید خودِ آگاهی را هم رها می‌کنی. به آن فکر نمی‌کنی. فقط هستی. در یک هستِ مطلق.

‌
#مسعود_ریاعی
#کتاب_تفسر_خیر
#سوره_ضحی#جریان_ربوبی
#عصر_کنکاش‌
وَ أَنْزِلْ يَقِينَكَ فِي صَدْرِي وَ رَجَاءَكَ فِي قَلْبِي حَتَّي لاَ أَرْجُوَ غَيْرَكَ…یا ربی…

تاثیرپذیری نفس انسان و لزوم مراقبت شدید از آن در عصر فضای مجازی و رسانه های دیجیتال.

به کلام: استاد فیاض بخش.